“In de multiculturele samenleving die wij samen vormen moeten we er voor waken dat, met respect voor ieders geloof en mening, de vrijheid van de één niet wordt ingeperkt door de vrijheid voor de ander. Tolerantie jegens homoseksualiteit is niet in elke cultuur of religie vanzelfsprekend. Via wederkerigheid moeten we begrip kweken. We moeten samen verder kunnen in een stad waar een ieder zich thuis voelt.” Zo staat te lezen op de website www.amsterdampride.nl
Amsterdam staat al eeuwen bekend om haar grenzeloze tolerantie richting andere geloven, andere culturen en voor ieders seksuele geaardheid. Maar dat laatste is eigenlijk nog niet zo lang zo. Langzaamaan heeft onze homoseksuele gemeenschap haar plaats verovert in de hoofdstad met als eerste publieke statement het Homomonument op de Westermarkt. Ontworpen in 1979 voor de gemeente Amsterdam en pas in 1987 onthuld en ingewijd.
Hoe ging dat dan vroeger?
Iedere – zeker wat oudere – Amsterdammer kent ze wel: het openbare toilet ofwel de krul. Sommige zijn overigens echte parels. In de 18de en 19de eeuw waren dit de ontmoetingsplekken voor homoseksuelen. Pas na de Tweede Wereldoorlog kregen zij toestemming om eigen cafés en dansgelegenheden te openen. Overigens was sinds de in 1811 door de Fransen geïntroduceerde Code Pénal homoseksualiteit niet meer strafbaar.
Ondanks dat homo’s pas na de Tweede Wereldoorlog hun eigen cafés mochten hebben, was er eind jaren 1920 een aantal kroegen rondom de Zeedijk en het Rembrandtplein waar veel homo’s kwamen. Beroemd hiermee werd Café het Mandje. Dit café was in 1927 geopend door de toch wel legendarische en lesbische Bet van Beeren. Hier dansten vrouwen met vrouwen en mannen met mannen. Zoenen was absoluut verboden.
In de Lange Niezel 15 stond het oudste homocafé in Amsterdam: Cafe Populair, later Cafe Monico. Dat dit café geopend werd tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1941 kan wel bijzonder worden genoemd.
In 1946 werd in Amsterdam het COC opgericht dat als eerste een eigen dansgelegenheid opende: eerst De Odeon Kelder (DOK) en later De Schakel. Deze opening leidde tot een explosie van homobars en homocafés vooral voor mannen.
De jaren ’60 van de 20ste eeuw waren topjaren. Sensatieverhalen over de duistere wereld in de darkrooms zorgden voor nog meer clientèle in kroegen rondom vooral het Rembrandtplein. Het hoogtepunt werd bereikt in het najaar van 1989 toen Manfred Langer de extravagante homodisco iT opende. Tegenwoordig kun je je in een veelheid van kroegen vermaken, zoals in ‘Het Beste Homocafe van Amsterdam’volgens Het Parool: Cafe Prik in de Spuistraat. De Reguliersdwarsstraat is ook na de heropening door burgemeester Van der Laan weer een fijne plek om naar toe te gaan en uiteraard de Amstelkade en omgeving Rembrandtplein.
Tegenwoordig
Tegenwoordig staat de tolerantie onder druk. Enerzijds wellicht door groeiend conservatisme, anderzijds door de melting pot waarin we leven. Wetende dat Amsterdammers al eeuwen deze tolerantie hebben kunnen handhaven, ben ik er gerust op dat dat ook in de toekomst zo zal zijn.
Veel plezier vanavond bij de Pride Opening Party in Club Fuxxx, Warmoesstraat 96. Het volledige programma staat hier.
Zou u nog meer willen weten over de homo-scene in Amsterdam? Lees dan: De roze rand van donker Amsterdam. De opkomst van een homoseksuele kroegkultuur 1930 – 1970 van Gert Hekma is te bestellen voor 35 EURO.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten